نغمه های افلاک
هو
اهل کشف در حال سیر در عالم و اتصال به عوالم مافوق ماده و مکاشفات روحانیشان گاهی اوقات اصواتی بسیار خوش و دلربایی استماع می کنند , و بی جهت نیست که بزرگانی از عالم فلسفه و عرفان نه تنها منکر ادعاهای فیثاغورسیان در باب شهود نغمه های افلاکی نشده اند بلکه بر آن صحه گذاشته اند ; حاج سید حسین یعقوبی در کتاب سفینه الصادقین نقل کرده اند که در واقعه ای در حال سیر در عالم بوده اند و وقتی که از مراحلی عبور می کنند صوتی بسیار خوش استماع می کنند ؛ حضرتشان می فرمایند：
با سرعت بسیار زیادی به بالا میرفتم تا اینکه از جوّ عبور کردم . همینکه از جوّ عبور کردم صداهای عجیب و غریب و بسیار مهیبی میشنیدم. با رد شدن از این مرحله صدا های فوق العاده دلربایی می شنیدم که گویا از گردش افلاک به وجود می آمد و همچون آهنگ دلنوازی نواخته می شد.
همچنین نقل است که فیثاغورث حکیم نیز در کشفی نغمه ای بسیار خوش استماع می کند و بر اساس آن نغمه ، آهنگ های موسیقی را می سازد چنانچه می گوید：
گوشم در آغاز نغمه ی افلاک شنید و بر اساس آن ، آهنگ های موسیقی را ساختم.
ملاصدرا در رابطه با این مبحث در جلد هشتم اسفار می گوید：
قدما صداهای عجیبی و نغمه های غریبی را برای افلاک اثبات کرده اند که عقل از شنیدن آن متحیر شده و نفس از آن در عجب می ماند . نقل شده است فیثاغورث به عالم بالا عروج کرده , با صفای باطن و پاکی قلب خود , نغمه های افلاک و صدای حرکت کواکب را شنیده است.
و در جلد ششم اسفار می گوید:
عده ای از بزرگان حکما قائلند که در حرکت افلاک , صداهای خوشایند و نغمه های والایی وجود دارد ; فیثاغورث با نفس خود به آنجا صعود کرده با ذهن لطیفش آن نغمه های دلپذیر را شنید و بعد از آن علم موسیقی را تدوین کرد.
و همچنین در رابطه وجود اصوات و نغمات عالیه ای که در عوالم روحانی وجود دارد می گوید:
موسیقی نیز که در این عالم تحقق دارد ، شعاعی است از نغمات و اصوات عالیه ای که با ماده لطیف تر و خالص تر در عوالم بالاتر وجود دارند .
اُ / ش
