لطیفه ای عرفانی از سید علی مبدا درویش طهرانی

هو 

سالک ، سکوت و گرسنگی و عطش و بی خوابی و عزلت و ذکر مدام تا نگیرد، برنخیزد ؛ طلاب و سلاک طریق ، به دستور شیخ و مرشد کامل مکمل که این راه طی کرده و بر موزات آن واقف است بحق الیقین نه به محض ادعا مشغول به ریاضات شاقه و مافوق الطاقه شود ، از خطرات نفسانی محفوظ است و اگر درحین ریاضت و سلوک، پیر باطنی که روح یکی از اولیاء متوفی به او ظاهر شود زودتر به مقصود می رسد.

اگر توفیق ، رفیق گردد ؛ خواب و خوردن و شهوت به اختیار او در آید ؛ هرچه هست در ریاضت است بعون الله، کرامات و مکاشفات و مشاهدات و خارق عادات و خلع بدن که در خواب ازبدن خارج می شود و سیر آفاقی می نماید ، در بیداری حاصل می شود. اولا اجبار به ادامه ریاضت ، اختیاری می شود و ثانیا خلع و لبس به هر شکل که بخواهد متشکل می گردد؛ حصول موت اختیاری بر ریاضت شاقه مافوق الطاقه است و اگر سالک در حین ریاضت در هر یک از هفت وادی ( طلب ، عشق ، معرفت ، استغنا، توحید، حیرت، فقر) رحل اقامت انداخت به فنا نمی رسد و ناقص است.

حضرت سید علی مبدأ درویش طهرانی

رساله

____________________