اطوار سبعه قلبیه و انوار سبعه غیبیه در بیان سید حسین ظهیر الاسلام

هو

📌اطوار سبعه قلبیه و انوار سبعه غیبیه در بیان حکیم و عارف شیعی سید حسین ظهیر الاسلام دزفولی

همین طور که سجده در فرائض بر متمکن از عمل بر هفت عضو مقرر است ، پس در سجده معنوی که اقتراب ( نزدیک شدن ) به حضرت احدیت در آن یافت می شود نیز بر هفت عضو صفت روحانی معنوی مقرر و معمول بزرگان است ؛ و این مساجد را اطوار سبعه قلبیه خوانند و فیض متلالئی ( درخشان ) در اطوار را ، انوار سبعه ی غیبیه گویند.

سید حسین ظهیر الاسلام دزفولی

رشحات نوریه

__________________________

احوالات سید محمد رضا دزفولی و سید صدرالدین کاشف دزفولی

هو

📌احوالات آقا سید محمد رضا دزفولی ( در بیان فرزندشان سید حسین ظهیرالاسلام )

والد بزرگوار این فقیر ، جناب فخر السالکین مرکز دوائر الارشاد الحاج السید محمد رضا [دزفولی] ادام الله علینا برکات انفاسه اجازه عامه مطلقه از جناب ولایت مآب ، الکامل المکمّل محمد المشهور بصدرالدین [کاشف دزفولی] داشت ؛ استجابت دعوات و اشراف بر ضمایر از ایشان خیلی دیده اند و اهل این صفحه همگی اعتراف به بزرگی جناب ایشان دارند. یک نفر منکر در تمام عمر ایشان با وجود ابتلاء به خلق برای ایشان هم نرسید ؛ زهد ایشان برون از وصف است با جود تمکن مالی، چنانچه شبها طبخ و گوشت خود را به خانه علویات و ایتام می برده یا وجه نقد می داده و خود نان خشک در کاسه آب ریخته، نرم کرده می خورد ؛ سی سال ابدا شب در بستر و لحاف نخوابیده ، هر روز به غیر از اوراد مقرّره و نوافل و فرائض ، نماز حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام و نماز تسبیحات حضرت جعفر علیه السلام می خوانده.

جناب والد ( آقا سید محمد رضا دزفولی ) فرمود که در عمرم کسی به زهد مرحوم آقای خالو [سید صدرالدین کاشف دزفولی] ندیدم ، و قوّت عبادت آن جناب برتر از عادت عادیه خلق بود ؛ ایشان شصت سال تکیه به عصا یا دیوار یا متکا نفرمودند ؛ دعاء کمیل را غالب شبها در قنوت وتر قرائت می فرمود ؛ غالب روز و شب در بیابان مشغول عبادت بود تنها ، و با وجود ارادت دولتشاه مرحوم [فرزند فتحعلیشاه] به آن جناب هیچ گاه هدیه از او قبول نکرد ، بلکه از هیچ کس در همه عمر قبول نکرد.

رشحات نوریه

سید حسین ظهیر الاسلام رضوان الله تعالی علیه

لطیفه ای عرفانی از سید علی مبدا درویش طهرانی

هو 

سالک ، سکوت و گرسنگی و عطش و بی خوابی و عزلت و ذکر مدام تا نگیرد، برنخیزد ؛ طلاب و سلاک طریق ، به دستور شیخ و مرشد کامل مکمل که این راه طی کرده و بر موزات آن واقف است بحق الیقین نه به محض ادعا مشغول به ریاضات شاقه و مافوق الطاقه شود ، از خطرات نفسانی محفوظ است و اگر درحین ریاضت و سلوک، پیر باطنی که روح یکی از اولیاء متوفی به او ظاهر شود زودتر به مقصود می رسد.

اگر توفیق ، رفیق گردد ؛ خواب و خوردن و شهوت به اختیار او در آید ؛ هرچه هست در ریاضت است بعون الله، کرامات و مکاشفات و مشاهدات و خارق عادات و خلع بدن که در خواب ازبدن خارج می شود و سیر آفاقی می نماید ، در بیداری حاصل می شود. اولا اجبار به ادامه ریاضت ، اختیاری می شود و ثانیا خلع و لبس به هر شکل که بخواهد متشکل می گردد؛ حصول موت اختیاری بر ریاضت شاقه مافوق الطاقه است و اگر سالک در حین ریاضت در هر یک از هفت وادی ( طلب ، عشق ، معرفت ، استغنا، توحید، حیرت، فقر) رحل اقامت انداخت به فنا نمی رسد و ناقص است.

حضرت سید علی مبدأ درویش طهرانی

رساله

____________________